Gastcolumn: Martine Hoogschagen
Het programma ‘Ik vertrek’ en soortgelijke tv-programma’s trekken al jaren heel veel kijkers. Maar waarom toch? Er is natuurlijk geen groter vermaak dan leedvermaak of zouden veel kijkers stiekem ook dromen van een avontuur in het buitenland? Elke keer word je getrakteerd op de meest uiteenlopende problemen. Van boze buren tot stugge burgemeesters en vrijwel altijd ook op geldgebrek en problemen met de taal. Eenmaal geïnstalleerd zijn er de kinderen die hun hakken in het zand zetten bij hun eerste schooldag, vervolgens verstopt de septic tank en zo gaat het door tot het einde van de aflevering. Wie zou het dan toch nog aantrekkelijk vinden om te emigreren of te blijven dromen?
Het kijken van ‘Ik vertrek’ heeft mij er niet van weerhouden om zelf ook de stoute schoenen aan te trekken; ondanks die zich steeds herhalende obstakels. Sinds 2006 heb ik namelijk met mijn man een B&B en vakantiewoningen op 800 meter van de Atlantische oceaan, net onder Bretagne (Au Passage du Gois). Eerlijkheidshalve zal ik bekennen dat wij ook niet vlekkeloos de eerste paar jaar zijn doorgekomen, ondanks dat we er bijna vijf jaar voorbereiding op hadden zitten. We deden onder andere bij de Volksuniversiteit van Amsterdam cursussen in stukadoren, tegelzetten, websitedesign en niet te vergeten frans. We waren de eerste jaren straatarm maar zielsgelukkig, dus dat leerde me dat geluk in jezelf zit en niet in het saldo dat er op de bank staat. Maar nu is ons werk gelukkig rendabel en ons leven geweldig leuk. Het is heerlijk om geen baas meer te hebben en elke dag omringd te zijn met vakantiegangers die in een goed humeur zijn en geen haast hebben. Ik zou zo een boek vol kunnen schrijven over hoe we genietend onze dagen doorkomen maar ik vrees dat het voor de lezer ongelofelijk saai zou zijn. Al die dagen vol zonneschijn, rustig en uitgebreid boodschappen doen, wandelen langs de kust, wat drinken op een terrasje, borrelen met vrienden, af en toe wat vrijwilligers werk en als de tijd er is zelf groenten verbouwen en er dan lekkere dingen van koken en bakken. Een boek over ons werk is echter een heel ander verhaal. Dat zou meteen vol ups en downs zitten en de aandacht van de lezer kunnen houden.
Vorig jaar heb ik onze rit van 1.000 km naar een vakantiebestemming benut om eens op te schrijven wat we al die jaren met onze chambres d’hôtes hebben meegemaakt, wat de leuke en minder leuke kanten van ons werk zijn en hoe het is om in Frankrijk te wonen. Toen ik al die punten in een Excel sheet zette had ik ruim 500 items. Ja, echt waar. Ik heb een beetje gehusseld met al die gegevens en had zo genoeg inspiratie voor drie verhalen over een B&B in Frankrijk. Romantische verhalen wel te verstaan. Speciaal voor al die ‘Ik vertrek’ kijkers die dromen van een avontuur in het buitenland. Zo’n gewaagde sprong moet natuurlijk wel goed aflopen. Het zal vanzelfsprekend niet zo zijn dat onze gasten zich terug herkennen in de verhalen. Onze ervaring is puur voor de inspiratie en alles krijgt een nieuw leven in elk boek. Ik wil voorkomen dat niemand meer een vakantie bij ons durft te boeken uit angst de held of heldin te worden in het volgende deel in de serie.
Vooralsnog komen er drie delen. Vertrouw, Vermoed en Verwacht. Allemaal andere woorden voor “hoop”. Iets wat elke emigrant nodig heeft. Zonder hoop dat het allemaal goed gaat komen, houd je het natuurlijk niet lang vol en zit je bij de eerste de beste grote tegenslag weer in de auto terug naar het vertrouwde leven in Nederland.
Net als bij ‘Ik vertrek’ zullen de hoofdpersonen in de serie het nodige voor hun kiezen krijgen om de lezer te vermaken en het is dus allemaal geïnspireerd op wat wij zelf gezien, gehoord en meegemaakt hebben in de afgelopen zeventien jaar. Oplichters, faux-couples, uiterst driftige wapenhandelaren, mensen in de rouw, vernielingen, huwelijkscrisissen, EHBO gevallen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan…
Aan de andere kant is het runnen van een Bed & Breakfast natuurlijk ook iets wat ondanks alle beelden op ‘Ik vertrek’ nog steeds geromantiseerd wordt. Het is eigenlijk niets anders dan bedden opmaken, wc’s schoonmaken en ontbijt serveren. Iedereen doet het thuis ook iedere dag en vindt er dan niets bijzonders aan. Maar ik kan er gelukkig genoeg over schrijven om het boeiend te houden, want we hebben door de jaren heen na het vertrek van onze gasten genoeg in en onder het bed gevonden en we hebben ook hele flamboyante types aan de ontbijttafel gehad. Over de wc’s zal ik maar niet beginnen. Af en toe is wat censuur ook niet verkeerd. Ik vermoed dat de kunstwerken die wij soms aantreffen in de badkamer bij ‘Ik vertrek’ wel breeduit in beeld gebracht zouden worden. Soms kun je dingen maar beter aan de verbeelding overlaten…
Er wordt nog hard gewerkt aan het eerste deel van de serie maar je kunt 'Vertrouw' al wel op je leesplankje zetten bij Hebban en Goodreads.
[Deze gastcolumn is tevens verschenen in Book & Breakfast, 22.38; per abuis is daar de Volksuniversiteit Amsterdam "Open Universiteit" genoemd.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten