Where the magic happens

 Daar waar de magie plaats vindt.

Door de boeken die ik schrijf, breng ik mijn lezers overal ter wereld. Een goedkope manier van reizen, je hoeft immers nooit echt je koffers te pakken. Dat verlangen om nieuwe locaties in mijn verhalen te beschrijven, zorgt ervoor dat ik veel reis. Echt heel veel reis! 

Ik heb boeken geschreven in Italië, Schotland, Engeland. Ik schreef boeken terwijl ik naar Bali vloog, terwijl ik in de trein naar Mexico zat, terwijl ik ergens op een parkeerterrein stond  en in wachtruimtes waar dan ook ter wereld. Ik heb gewoon het geluk dat dat kan met een baan zoals de mijne. 

Maar weet je waar ik het allerliefste werk aan één van mijn boeken?
Gewoon thuis.
Thuis is de plek waar ik het grootste deel van de Beaufont-serie en andere boeken heb bedacht en uitgewerkt. Het is een veilige plek die ik met net zoveel aandacht en liefde heb gecreëerd als mijn boeken. Laat me je een kijkje geven in mijn schrijversparadijsje. 

Toen ik nog maar net met mijn werkende leven was begonnen, kreeg ik een oud bureautje van een buurman. Het was een vreselijk lelijk ding, heel saai en zo bruin als koffie. Zelfs mijn oma zou het weggegooid hebben. Ik heb er een heel weekend aan gespendeerd om het te schilderen en op te knappen. Ik ben nu eenmaal een excentriek persoon. De meeste mensen weten dit vrijwel direct na de eerste ontmoeting. Het bureautje weerspiegelt mijn excentrieke karakter.

Ik wist gewoon zeker dat ik ooit een boek zou gaan schrijven… of 98 boeken, want zoveel heb ik er inmiddels geschreven. (Ik dacht eigenlijk dat ik niet meer dan drie boeken of slechts één serie zou gaan schrijven. Intussen heb ik gewoon 15 series geschreven, of meer, ik ben inmiddels de tel kwijt.)

Ik ben blijkbaar ook even de draad kwijt van waar ik heen wil met dit verhaal. Afijn, ik wilde gewoon geen stoffig en oud bureau hebben. Zo eentje waar mensen hun belastingpapieren in bewaren. Maar, ik wilde ook geen modern bureau. Zo’n bureau waar hipsters hele dagen aan zitten te peinzen hoe ze iemand het beste tot last kunnen zijn. Nee, ik wilde een bureau dat mijn creatieve stijl zou weerspiegelen. En dus begon ik met schilderen. Ik schilderde het bureau net zo lang totdat het een beach-look kreeg. Ik schoof het naar het midden van mijn werkkamer en begon te schrijven aan de volgende Grote Amerikaanse Roman. En dat boek maakte ik nog af ook. 

Dus, ik had mijn eerste boek geschreven; maar het leek werkelijk nergens op. Achteraf zijn mijn eerste boeken helemaal zo slecht nog niet, maar ik kan wel zeggen dat ik met de tijd (gelukkig) stukken beter ben geworden. 

Toen ik begon met schrijven, dacht ik echt dat ik het beste boek ooit zou gaan schrijven. Ik dacht werkelijk dat ik een beveiligingssysteem nodig zou hebben om al mijn fanatieke fans ervan te weerhouden me te hacken om een voorproefje van mijn nieuwste boek te kunnen bemachtigen. Ik dacht minstens dat ik een extra set gordijnen uit moest gaan zoeken voor mijn huisje aan het strand. 
Maar toen… sloeg de realiteit toe. 

Stephen King zei: "Het begint hiermee. Zet je bureau in de hoek. En elke keer dat je daar gaat zitten om te schrijven, herinner je jezelf eraan waarom het niet in het midden van de kamer staat. Leven staat niet in dienst van de kunst; het is juist andersom. Je moet jezelf soms even afzonderen."
En of Steve gelijk had! 


Zodoende verhuisde ik mijn bureau naar de hoek van de kamer, zodat ik niet langer afgeleid kon worden door de eekhoorntjes in de tuin. Ik kocht prikborden en hing die boven mijn bureau. Daarna prikte ik ze vol met dingen waar mijn ogen in konden verdwalen. Soms foto’s, soms citaten, maar meestal herinneringen. 
Dingen om ideeën op te wekken. 
Er hangt altijd wel iets op het prikbord wat me eraan herinnert waarom ik doe wat ik doe - een boek schrijven met een verhaal waar lezers van zullen gaan houden. 

Ik doe dit inmiddels al 10 jaar. Ik heb 98 (of misschien al meer) boeken geschreven. En ik heb fouten gemaakt. En toch ga ik elke dag terug naar mijn bureau om verder te gaan. lk hou van wat ik doe. 
Ik hou ervan dat mijn werk me overal ter wereld brengt. 
Maar bovenal houd ik van waar ik het doe. Mijn kantoor en bureau geven me een gevoel van rust en creativiteit. Mijn kamer lijkt me in te willen fluisteren: ‘Waar gaan we vandaag weer naartoe, Sarah?’  


In Nederland is van Sarah Noffke, in de serie 'De ontembare Liv Beaufont', zojuist deel 8 'De woest kracht' verschenen. Nog niet bekend met deze magische serie? Kijk dan hieronder hoe je de bundel (ebooks) van deel 1 t/m 6 kunt winnen! (Of bestel de bundel hier).

[Deze column is tevens verschenen in Book & Breakfast 2022.44]

Het leven in een Franse B&B

Het leven in een Franse B&B

Vertrouw, Vermoed en Verwacht 

Gastcolumn: Martine Hoogschagen 

Het programma ‘Ik vertrek’ en soortgelijke tv-programma’s trekken al jaren heel veel kijkers. Maar waarom toch? Er is natuurlijk geen groter vermaak dan leedvermaak of zouden veel kijkers stiekem ook dromen van een avontuur in het buitenland? Elke keer word je getrakteerd op de meest uiteenlopende problemen. Van boze buren tot stugge burgemeesters en vrijwel altijd ook op geldgebrek en problemen met de taal. Eenmaal geïnstalleerd zijn er de kinderen die hun hakken in het zand zetten bij hun eerste schooldag, vervolgens verstopt de septic tank en zo gaat het door tot het einde van de aflevering. Wie zou het dan toch nog aantrekkelijk vinden om te emigreren of te blijven dromen?

Het kijken van ‘Ik vertrek’ heeft mij er niet van weerhouden om zelf ook de stoute schoenen aan te trekken; ondanks die zich steeds herhalende obstakels. Sinds 2006 heb ik namelijk met mijn man een B&B en vakantiewoningen op 800 meter van de Atlantische oceaan, net onder Bretagne (Au Passage du Gois). Eerlijkheidshalve zal ik bekennen dat wij ook niet vlekkeloos de eerste paar jaar zijn doorgekomen, ondanks dat we er bijna vijf jaar voorbereiding op hadden zitten. We deden onder andere bij de Volksuniversiteit van Amsterdam cursussen in stukadoren, tegelzetten, websitedesign en niet te vergeten frans. We waren de eerste jaren straatarm maar zielsgelukkig, dus dat leerde me dat geluk in jezelf zit en niet in het saldo dat er op de bank staat. Maar nu is ons werk gelukkig rendabel en ons leven geweldig leuk. Het is heerlijk om geen baas meer te hebben en elke dag omringd te zijn met vakantiegangers die in een goed humeur zijn en geen haast hebben. Ik zou zo een boek vol kunnen schrijven over hoe we genietend onze dagen doorkomen maar ik vrees dat het voor de lezer ongelofelijk saai zou zijn. Al die dagen vol zonneschijn, rustig en uitgebreid boodschappen doen, wandelen langs de kust, wat drinken op een terrasje, borrelen met vrienden, af en toe wat vrijwilligers werk en als de tijd er is zelf groenten verbouwen en er dan lekkere dingen van koken en bakken. Een boek over ons werk is echter een heel ander verhaal. Dat zou meteen vol ups en downs zitten en de aandacht van de lezer kunnen houden.

Vorig jaar heb ik onze rit van 1.000 km naar een vakantiebestemming benut om eens op te schrijven wat we al die jaren met onze chambres d’hôtes hebben meegemaakt, wat de leuke en minder leuke kanten van ons werk zijn en hoe het is om in Frankrijk te wonen. Toen ik al die punten in een Excel sheet zette had ik ruim 500 items. Ja, echt waar. Ik heb een beetje gehusseld met al die gegevens en had zo genoeg inspiratie voor drie verhalen over een B&B in Frankrijk. Romantische verhalen wel te verstaan. Speciaal voor al die ‘Ik vertrek’ kijkers die dromen van een avontuur in het buitenland. Zo’n gewaagde sprong moet natuurlijk wel goed aflopen. Het zal vanzelfsprekend niet zo zijn dat onze gasten zich terug herkennen in de verhalen. Onze ervaring is puur voor de inspiratie en alles krijgt een nieuw leven in elk boek. Ik wil voorkomen dat niemand meer een vakantie bij ons durft te boeken uit angst de held of heldin te worden in het volgende deel in de serie.

Vooralsnog komen er drie delen. Vertrouw, Vermoed en Verwacht. Allemaal andere woorden voor “hoop”. Iets wat elke emigrant nodig heeft. Zonder hoop dat het allemaal goed gaat komen, houd je het natuurlijk niet lang vol en zit je bij de eerste de beste grote tegenslag weer in de auto terug naar het vertrouwde leven in Nederland.

Net als bij ‘Ik vertrek’ zullen de hoofdpersonen in de serie het nodige voor hun kiezen krijgen om de lezer te vermaken en het is dus allemaal geïnspireerd op wat wij zelf gezien, gehoord en meegemaakt hebben in de afgelopen zeventien jaar. Oplichters, faux-couples, uiterst driftige wapenhandelaren, mensen in de rouw, vernielingen, huwelijkscrisissen, EHBO gevallen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan…

Aan de andere kant is het runnen van een Bed & Breakfast natuurlijk ook iets wat ondanks alle beelden op ‘Ik vertrek’ nog steeds geromantiseerd wordt. Het is eigenlijk niets anders dan bedden opmaken, wc’s schoonmaken en ontbijt serveren. Iedereen doet het thuis ook iedere dag en vindt er dan niets bijzonders aan. Maar ik kan er gelukkig genoeg over schrijven om het boeiend te houden, want we hebben door de jaren heen na het vertrek van onze gasten genoeg in en onder het bed gevonden en we hebben ook hele flamboyante types aan de ontbijttafel gehad. Over de wc’s zal ik maar niet beginnen. Af en toe is wat censuur ook niet verkeerd. Ik vermoed dat de kunstwerken die wij soms aantreffen in de badkamer bij ‘Ik vertrek’ wel breeduit in beeld gebracht zouden worden. Soms kun je dingen maar beter aan de verbeelding overlaten…

Er wordt nog hard gewerkt aan het eerste deel van de serie maar je kunt 'Vertrouw' al wel op je leesplankje zetten bij Hebban en Goodreads.

[Deze gastcolumn is tevens verschenen in Book & Breakfast, 22.38; per abuis is daar de Volksuniversiteit Amsterdam "Open Universiteit" genoemd.]

We schrijven geschiedenis

Vrijwel onopgemerkt hebben Indie auteurs steeds meer lezers aan zich weten te binden en daarmee marktaandeel van de traditionele uitgevers afgesnoept. Succesvolle auteurs zijn steeds vaker selfpubbers; auteurpreneurs die zelf als een 'one-mans-band´ alle werkzaamheden van schrijven tot aan publiceren en promoten verzorgen.

Vaak, nog té vaak, wordt met een beschuldigend vingertje op de kwaliteit van deze boeken gewezen. Daarbij voorbijgaand aan het feit dat van de miljoenen boeken die wereldwijd worden gepubliceerd er veel zijn die bewust als een grappig bedoeld project voor een klein publiek worden gemaakt, zonder intentie een nieuwe bestseller te willen produceren. Bowker, het Amerikaanse bureau verantwoordelijk voor ISBN nummers, schat in dat ruim tweederde van alle boeken momenteel selfpublished is. Zo geven liefdevolle ouders vol trots 'werk' uit van hun eigen kind (en waarom ook niet?) en worden er kleine oplages gedrukt voor jubilea, bruiloften en andere bijzondere gebeurtenissen. Al die 'boeken', worden gezien als het product van selfpubbers. In theorie is dat correct...

In de praktijk is dat niet het doel van serieuze Indie auteurs. Nieuwe ambitieuze auteurs kiezen steeds vaker voor de route van selfpublishing. Er zijn facebookgroepen waarin de auteurs tips and tricks uitwisselen, waar auteurs elkaar helpen met inhoudelijke aspecten, adverteren, distributie etc. Want naast het feit dat deze nieuwe auteurs direct benaderbaar zijn voor hun lezers, zijn ze er ook voor elkaar. Het succes wordt gedeeld. En succes is er steeds meer.

In het verleden werd vaak voor het zelf uitgeven gekozen door auteurs die bij traditionele uitgeverijen werden geweigerd. En daar zitten hele bekende voorbeelden tussen zoals The Tale of Peter Rabbit van Beatrix Potter en A Christmas Carol van Charles Dickens tot hedendaagse successen als Fifty Shades of Grey van E.L. James en The Martian van Andy Weir. Dit zijn overigens voorbeelden van auteurs die hun boek eerst zelf hebben uitgegeven, om uiteindelijk hun werk bij een traditionele uitgeverij onder te brengen. Tegenwoordig wordt vaker de omgekeerde route gekozen. Adam Nevill bijvoorbeeld, bekend van zijn thriller 'The Ritual' (2011; te zien op Netflix). In 2016 heeft hij ervoor gekozen zelf zijn boeken uit te geven. Net als Ilja Gort. De bekende selfmade wijnboer geeft tegenwoordig zelf zijn boeken uit. De boekenmarkt is in beweging en verandert snel.

Vrijwel onopgemerkt is er een grote groep van duizenden auteurs 'opgestaan' die door productief en serieus met hun eigen werk om te gaan een vast inkomen van € 50.000,- of meer verdienen. Het merendeel daarvan vinden we in de USA. Rachel Abbott en L.J. Ross zijn twee bekende voorbeelden die miljoenen exemplaren van hun boeken verkopen. Maar ook binnen Europa begint het tij te keren. En dan hebben we het niet alleen over multisellers als Mila Olsen, die in Duitsland miljoenen exemplaren verkoopt; of Noellie Pittet, een Franse influencer die in een mum van tijd 8.000 exemplaren van haar debuut '387 nuits' verkocht; of Frank Krake die in Nederland grote successen boekt. We hebben het over de grote middengroep. Selfpubbers die er nu al in zijn geslaagd een mooi middeninkomen te verdienen met hun eigen werk.

Het is vandaag vrijdag 23 september 2022. Tijd om Nederland en België voor eens en altijd kennis te laten maken met de beste verhalen van de beste Indie auteurs. BOEKfan is je gids. Wij verrassen je vanaf nu, meerdere malen per week, met spannende, leuke, ontroerende verhalen. Wij laten je nieuwe auteurs en de door hen gecreëerde werelden ontdekken. Want ook in Nederland en België zijn er tientallen, zo niet honderden, schrijvers die noest doorwerken om steeds opnieuw, in eigen beheer, de meest verrassende verhalen te kunnen publiceren. Fantasy, Science Fiction, Feelgood, Thrillers; alle genres en onderwerpen (non fictie) zijn vertegenwoordigd.
Hier wordt letterlijk geschiedenis geschreven! 

Voelt goed...

Deze vrijdag een extra, extra lang, ultrakort verhaal. Eh... Dat klinkt als een vat vol tegenstrijdigheden. We zijn dan ook een beetje aan het experimenteren. En uiteindelijk is het de bedoeling dat je als lezer wordt verrast met werk van 'nieuwe' schrijvers. Of nieuw werk van bekende schrijvers. 

Een andere invalshoek geeft vaak al een heel ander beeld. Deze week dus een uit de kluiten gewassen ultrakort verhaal. Een opstapje naar de korte verhalen die we binnenkort (gratis) publiceren. "Afgeleverd" is een feelgood verhaal dat je in een moorddadig tempo meesleurt. Het gaat snel, maar het voelt goed.

It feels good. Ken je die song? Van James Brown. Je weet wat ik bedoel, omdat je de woorden kent:

Whoa! I feel good, I knew that I would, now

I feel good, I knew that I would, now

So good, so good, I got you 

Maar eigenlijk heet deze hit uit 1965 "I got you". Onnoemelijk vaak gecoverd; soms puur instrumentaal, soms met een jazz-sausje. Je kent de muziek, maar toch is het anders. En, niet onbelangrijk, de feeling blijft. Dus... als je dit verhaal leest, luister dan voor de lol tegelijkertijd ook naar de versie van "I got you" van Dave Koz & Friends. Het geeft exact het ritme aan waarin dit verhaal zich ontwikkelt.

Dit verhaal is tot en met 18 september gratis te downloaden (daarna verkrijgbaar voor € 1,99) in de BOEKfan Shop.

Lang verhaal kort

Het (ultra)korte verhaal van deze week ("Ratificatie") heeft een fictieve hoofdpersoon, Jeanne Calmant, vernoemd naar Jeanne Louise Calment. Een française. Ze overleed in 1997, 122 jaar en vijf maanden oud; de oudste mens ooit.
De oudste mens sinds geboorte registratie; de oudste mens waarvan de leeftijd middels officiële documenten kan worden bewezen. Desondanks, of misschien juist dankzij deze documenten, zijn er twijfels omtrent de juistheid van Calment’s leeftijd. Erger nog, er zijn twijfels over haar werkelijke identiteit. 

In haar artikel “Living Proof” dat in “The New Yorker” werd gepubliceerd (17 en 24 februari 2020), doet Lauren Collins uitgebreid verslag over de mogelijke identiteitswissel. Ook geeft ze aanvullende informatie over het leven van Calment. Zoals haar (mogelijke) ontmoetingen met Vincent van Gogh.
Andere gebeurtenissen vormen verhalen op zich. Zo heeft Calment in 1969 (op haar 94e) haar appartement aan een notaris verkocht op basis van het Franse “en viager” systeem. In dergelijke overeenkomsten gaat de koper akkoord met termijnbetalingen waarbij de koper min of meer gokt op de sterfdatum van de verkoper. De verkoper mag in het appartement bijven wonen tot aan de dood. Het Calment apartment bleek een vreselijke investering. Tegen de tijd dat de notaris overleed (in 1995) had hij bijna tweehonderdduizend euro betaald, meer dan twee maal de waarde van het appartement, zonder er zelf ooit in te hebben kunnen wonen.

Synopsis "Ratificatie": De binnenstad van Parijs wordt geteisterd door ratten. Het zijn er zoveel, dat ze zelfs op klaarlichte dag de inwoners van de metropool lastigvallen. Gelukkig zijn er verdelgers die dag en nacht werken om de pest te bestrijden. En een extraatje te verdienen…
Gratis te downloaden (van 9 t/m 11 september).

Als het beessie maar een naam heb...

Er is een naam voor alles. Iedere schrijver heeft zijn eigen vocabulaire en geeft zijn ultrakorte verhalen een eigen benaming, bijvoorbeeld Postcard Fiction, Short Short Story of Flash Fiction. Of ze gebruiken de oude naam - uit de dertiger jaren van de vorige eeuw - Smokelong, omdat het lezen zo lang zou duren als het roken van één sigaret. In deze tijd een gevoelig onderwerp...

De lengte van Flash Fiction is een oneindige discussie. Sommigen beschouwen de 'six word stories' als Flash Fiction. Je weet wel: "For sale. Baby shoes. Never worn." Toegeschreven aan Ernest Hemingway, hoewel ook daarover het laatste woord nog lang niet is gezegd. (Best knap, voor een verhaal van zes woorden). 

'Echte' Postcard Fiction zou op de achterkant van een ansichtkaart moeten passen, pak 'm beet 100 - 250 woorden. Dat zou je vandaag de dag kunnen vergelijken met "Twitterature", Tweets van 280 karakters. 
En zo zijn er allerlei varianten van 6 - 1500 woorden. Want daar ligt toch wel zo'n beetje de grens van wat algemeen als Flash Fiction wordt beschouwd. Vanaf 1500 woorden spreek je over een kort verhaal. Alles wat korter is, mag je een Flitsverhaal, Handpalmverhaal of Ultrakort Verhaal noemen.
Wij houden het op Flash Fiction. Geen verwijzing naar een superheld, maar een naam voor de ultrakorte verhalen die je vanaf deze week iedere vrijdag gratis kunt downloaden. 
Wel even inschrijven natuurlijk... Klik hier, schrijf je in en ontvang (vanaf 25 september) de leukste nieuwsbrieven en gratis (e)books!

Oh: de komende weken zijn we aan het 'proefdraaien'. Je krijgt iedere vrijdag een nieuwsbrief met een gratis extra lang, extra kort verhaal. Ehm? Hoe dat zit lees je in de Friday Flash (de wekelijkse nieuwsbrief met gratis ebooks) van 2 september. 
Wil je liever direct het ultrakorte verhaal "Souvenir" lezen? Klik en download het verhaal gratis.

Ontmoetingsplaats

BOEKfan heeft één doel: promoten van Nederlandstalige boeken.
Lees jij graag? Wil je nieuwe werelden ontdekken? Misscien wel je nieuwe favoriete serie of auteur ontdellen?
Dan is BOEKfan echt iets voor jou!

Schrijf je in. Ontvang gratis ebooks, interessante kortingen en lijf op de hoogte van nieuwe boeken.